عاشورای دیگری هم سپری شد .چه خوب است قبل ازآنکه ارباب به عزاداری مانمره دهد با نگاهی دوباره  عملکرد خودرا ارزیابی کنیم.

امسال ،مراسم احیای شب عاشورا،احیا شد .حرم حضرت معصومه نیز این مراسم را برگزار کرد .چه زیباست که دراخرین شب نیایش کربلاییان ماهم با آنها هم ناله شویم.

مراسم وحدت بخش حسینیه اعظم زنجان بار دیگر این آرزو را دردلم زنده کرد که کاش همه هیات ها میتوانستند،«حسینیه من،هیات من،علم وکتل من»را رها کرده ویک پارچه ویک صدا زیر یک علم برای حسین سینه میزدند وآنچه دیده میشد فقط ماتم وعزابود نه «من» ها .

نماز ظهر عاشورا با تأسی به مولای مظلوم برپاشد اما افسوس که باز هم برخی اعتنایی نکردند وهمچنان سینه زدند !برای که ؟نمیدانم !

ایستگاههای صلواتی نشان از عشق وارادت مردم به شهید کربلا بود اما بازهم هیچکس آنها را مدیریت نکرد که توزیع شیر وشربت وچای ، آش وعدسی وحلوا و.... درکنارهم جزاسراف حاصلی نخواهد داشت .

باز هم کسی نگفت چشم تیز دشمن درکمین شماست ،رعایت بهداشت ،خودداری از اسراف،وحفظ عزت نفس زیبنده شماست !

وهیچکس یادش نبود که سزاوار است دراین لحظات  به یاد لبان تفتیده کربلاییان از خوردن وآشامیدن امساک کرد !

وهچکس نگفت بیایید همه این پیشکش ونذر را درمیلاد حسین  تقدیمش کنیم تانگویند در عزای مولایشان .......!